.png)
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum? Non est igitur voluptas bonum. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quare conare, quaeso. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin, etiam cum decreverit esse moriendum, tamen discessu a suis atque ipsa relinquenda luce moveatur?
Duo Reges: constructio interrete. Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas nesciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem aliquam desideret? Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Sit sane ista voluptas. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Hoc simile tandem est? Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.
At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Itaque contra est, ac dicitis; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. Fortes viri voluptatumne calculis subductis proelium ineunt, sanguinem pro patria profundunt, an quodam animi ardore atque impetu concitati? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint.
Nam quod ait sensibus ipsis iudicari voluptatem bonum esse, dolorem malum, plus tribuit sensibus, quam nobis leges permittunt, cum privatarum litium iudices sumus. Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nam qui valitudinem aestimatione aliqua dignam iudicamus neque eam tamen in bonis ponimus, idem censemus nullam esse tantam aestimationem, ut ea virtuti anteponatur. Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Sint modo partes vitae beatae. Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus.
Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?
